doyoutravel
New member
2024 sonbaharı. Stanford ve California erkek futbol takımlarının sezon sonrası özgeçmişlerini oluşturmak için konferans oyunları oynaması gerekiyor. Uçaklara biniyorlar (okulların spor bütçelerinin zarar görmesi nedeniyle charter uçuşlarını kabul etmiyoruz) ve Dallas-Fort Worth Metroplex’e iniyorlar.
Onları, varlıklı ev sahibi ve hayırseverleri Southern Methodist Üniversitesi’nin açık kollarına götürmek için otobüslere atlıyorlar ve yeni ligleri olan Atlantik Kıyısı Konferansı’ndan bir grup Doğu Yakası takımının gelişini bekliyorlar. Belki Notre Dame’ın ekibi de gelir.
Takımlar, sıralamaları doldurmak ve yollarına devam etmek için geniş Kuzey Teksas’ta rastgele bir sahada birbirlerine karşı bir dizi oyun oynayacak.
“Öğrenci-sporcular” herhangi bir taraftarın önünde oynuyor mu? Onların arkadaşları? Ebeveyinleri?
Okullarını rakip takımın kampüsünde temsil ederek, deplasmanda önemli bir galibiyeti çalarak ekstra heyecan duyuyorlar mı?
Bu senaryo, Stanford, Cal ve SMU’nun ACC’ye taşınmasının (Cuma sabahı resmi olarak duyurulması) futbol ya da erkek basketbol oynamayan yüzlerce sporcu için nasıl çalışılacağına dair gördüğüm saçma fikirlerden sadece bir tanesi. .
Raporlara göre ACC okulları, Körfez Bölgesi Pac-12’den kalanlar ve özellikle SMU’nun vermeye istekli olduğu tüm tavizler nedeniyle nihayet yeterli “evet” oyu buldu.
1980’lerin sonunda NCAA’nın ölüm cezasından kurtulamayan Mustang’ler, bir güç konferansına geri dönmek konusunda o kadar çaresizdiler ki, dokuz yıl boyunca hiçbir medya hakkı dağıtımı yapmayacaklarına söz verdiler. Bu, Güneybatı Konferansı’nın en parlak döneminde SMU’ya katılmaları için oyunculara para ödeyerek futbol programını mahvolma yoluna sokan aynı zengin mezunlardan bazılarının, kolej futbolunun büyük zamanının o tatlı tadını geri almak için yaklaşık 300 milyon dolar ödeyecekleri anlamına geliyor. .
Stanford ve Cal, ACC’nin dağıtımından yedi yıl boyunca yalnızca %30’luk bir pay alacak, bu muhtemelen 10 milyon ila 12 milyon dolar aralığında (ve bunun ne kadarı seyahate gidecek?).
Bu prestijli Kaliforniya kurumlarının liderliği, Oregon Eyaleti, Washington Eyaleti ve bir dizi Mountain West okuluyla eşleştirilmeye isteksizdi; bu, sporcuların yaşam kalitesi açısından çok daha iyi bir durumdu; İki yıl önce Büyük 12 okulunu Pac-12’ye ekleme konusunda burun kıvırdılar:
Kendilerini sizden daha iyi olduklarına inandırdılar; tabii Ivy League okuluna gitmediğiniz sürece. Akademisyenleriyle dayanılmaz bir gururu paylaşan diğer okullarla bir konferansa katılmaları sayesinde göğüslerini şişirmeye devam edebilirler. “Benzer düşünceye sahip” kurumlarla yeni bir yuva bulduklarını söyleyebilirler ama açık olalım: Bu okulların kültürel olarak paylaştığı tek şey, futbolun sos trenine binmeye körü körüne bağlılıktır.
Üniversite atletizminin yapısı o kadar bozuk ki bunu söylemek gereksiz hale geldi. Bu, bir sistem çoğunluğun iyiliğini başaramasa da yine de şanslı bir azınlık için fazla karlı olduğunda meydana gelen durumdur. Üniversite rektörleri kötü, ileriyi göremeyen kararları üst üste yığmaya devam ediyorlar çünkü üniversite sporları gerçekten çöktüğünde, bu pisliği temizlemek için ortalıkta olamayacaklarını biliyorlar. Sporla ilgili büyük kararlar veren, yanlış yayın yapan başka bir akademisyen ve siyasetçi olacak.
En iyi kolej futbol programları kaçınılmaz olarak bölündüğünde Stanford ve Cal o gemide olmayacak. Sadece bunu bilmelerini umabiliriz. Burada yaptıkları tek şey kendilerini Duke, Virginia, Boston College, Wake Forest ve bu kesintiyi yapmayacak ancak gelecekte bir araya gelme konusunda kabul edilebilir bir üne sahip diğerleriyle aynı hizada olacak şekilde konumlandırmaktı.
Pac-12 resmen öldü. Görünüşe göre Kunduzlar ve Cougars’ın Büyük 12’den bir cankurtaran halatına ihtiyacı var, yoksa Dağ Batı’ya gidecekler. Bu aslında gerçekten üzücü ve son derece adaletsiz, ancak aralarında Stanford ve Cal’ın da bulunduğu daha güncel “güçlü” okullar için yaklaşmakta olan bir duygu.
ACC, genişlemeyi tercih ederek Pac-12’nin kaderinden kaçınmak için yapması gerekeni yaptı ve USC ve UCLA Big Ten’e doğru harekete geçtiğinde bunun bedelini çok ağır ödedi. ACC’nin Florida Eyaleti ve Clemson gibi hiçbir zaman bütünleşemeyeceği mutsuz üyeleri var. Eninde sonunda ayrılışları gerçekleşecek, ancak artık ACC’nin sayıca (ve kıyıda!) gücü var ve ikinci düzey bir futbol ligi olarak bir miktar kapasiteyle yaşamaya devam edecek.
Stanford savunma oyuncusu Jaxson Moi, Kasım 2022’deki bir maçta Jaydn Ott’a koşarak California’ya karşı mücadele ediyor.
(Godofredo A. Vásquez / Associated Press)
ACC komiseri Jim Phillips’in George Kliavkoff’un izinden gitmediği için hakkını verin. Phillips birkaç okulu çılgına çevireceğini biliyordu ama onları kaybetme korkusuyla hareket etmedi. Liginin varlığını uzun vadede korudu; 1 numaralı işi.
Stanford ve Cal başka seçeneklerinin olmadığını iddia edecekler ama ben o kadar ileri gitmeyeceğim. Özellikle Stanford, “öğrenci-sporcu” deneyiminin nasıl olması gerektiğinin amblemi olarak, bir düşünce lideri olarak öne çıkıp, artık yeter diyebilirdi. Kardinalin kalabalığı takip etmesine gerek yoktu ve kendi davul seslerine göre yürümeleriyle tanınan öğrencileri ve mezunları muhtemelen bunu takdir ederdi.
Ancak Stanford’un koyun zihniyetine şaşırmamalıyız. Son birkaç haftadır ACC genişlemeyi tartışırken, Stanford’un 11 Olimpik spor programını kapatmaya çalıştığı salgını düşünmeden edemedim.
Okul yönetimi o zaman artık bütçesinin olmadığını söyledi. Önerilen bir dava ve kamuoyunun yoğun tepkisi nedeniyle Stanford sporu yeniden başlattı, ancak mesaj kaldı. Para kazandırmayan her spor futbolun insafına terk edilebilirdi, hatta “Çiftlik”te bile.
İlginç. Stanford üç yıl önce erkeklerin voleybolunu ve yelken sporunu finanse edemiyordu ama şimdi yıllık gelirdeki büyük düşüşe ve müstehcen seyahat masraflarına katlanabiliyor mu?
Elbette uzun vadeli bir oyun. Bunu hepimiz görebiliriz. Yapılması kolay bir çağrıydı.
Ancak üniversite sporlarının geleceği doğru bir şekilde şekillendirmesi için, bir noktada sorumlu birinin bazı zor kararlar alması gerekecek.
Bu çılgın, dengesiz 2023 yazının ortasında bu Stanford ya da ACC olmayacaktı.
Onları, varlıklı ev sahibi ve hayırseverleri Southern Methodist Üniversitesi’nin açık kollarına götürmek için otobüslere atlıyorlar ve yeni ligleri olan Atlantik Kıyısı Konferansı’ndan bir grup Doğu Yakası takımının gelişini bekliyorlar. Belki Notre Dame’ın ekibi de gelir.
Takımlar, sıralamaları doldurmak ve yollarına devam etmek için geniş Kuzey Teksas’ta rastgele bir sahada birbirlerine karşı bir dizi oyun oynayacak.
“Öğrenci-sporcular” herhangi bir taraftarın önünde oynuyor mu? Onların arkadaşları? Ebeveyinleri?
Okullarını rakip takımın kampüsünde temsil ederek, deplasmanda önemli bir galibiyeti çalarak ekstra heyecan duyuyorlar mı?
Bu senaryo, Stanford, Cal ve SMU’nun ACC’ye taşınmasının (Cuma sabahı resmi olarak duyurulması) futbol ya da erkek basketbol oynamayan yüzlerce sporcu için nasıl çalışılacağına dair gördüğüm saçma fikirlerden sadece bir tanesi. .
Raporlara göre ACC okulları, Körfez Bölgesi Pac-12’den kalanlar ve özellikle SMU’nun vermeye istekli olduğu tüm tavizler nedeniyle nihayet yeterli “evet” oyu buldu.
1980’lerin sonunda NCAA’nın ölüm cezasından kurtulamayan Mustang’ler, bir güç konferansına geri dönmek konusunda o kadar çaresizdiler ki, dokuz yıl boyunca hiçbir medya hakkı dağıtımı yapmayacaklarına söz verdiler. Bu, Güneybatı Konferansı’nın en parlak döneminde SMU’ya katılmaları için oyunculara para ödeyerek futbol programını mahvolma yoluna sokan aynı zengin mezunlardan bazılarının, kolej futbolunun büyük zamanının o tatlı tadını geri almak için yaklaşık 300 milyon dolar ödeyecekleri anlamına geliyor. .
Stanford ve Cal, ACC’nin dağıtımından yedi yıl boyunca yalnızca %30’luk bir pay alacak, bu muhtemelen 10 milyon ila 12 milyon dolar aralığında (ve bunun ne kadarı seyahate gidecek?).
Bu prestijli Kaliforniya kurumlarının liderliği, Oregon Eyaleti, Washington Eyaleti ve bir dizi Mountain West okuluyla eşleştirilmeye isteksizdi; bu, sporcuların yaşam kalitesi açısından çok daha iyi bir durumdu; İki yıl önce Büyük 12 okulunu Pac-12’ye ekleme konusunda burun kıvırdılar:
Kendilerini sizden daha iyi olduklarına inandırdılar; tabii Ivy League okuluna gitmediğiniz sürece. Akademisyenleriyle dayanılmaz bir gururu paylaşan diğer okullarla bir konferansa katılmaları sayesinde göğüslerini şişirmeye devam edebilirler. “Benzer düşünceye sahip” kurumlarla yeni bir yuva bulduklarını söyleyebilirler ama açık olalım: Bu okulların kültürel olarak paylaştığı tek şey, futbolun sos trenine binmeye körü körüne bağlılıktır.
Üniversite atletizminin yapısı o kadar bozuk ki bunu söylemek gereksiz hale geldi. Bu, bir sistem çoğunluğun iyiliğini başaramasa da yine de şanslı bir azınlık için fazla karlı olduğunda meydana gelen durumdur. Üniversite rektörleri kötü, ileriyi göremeyen kararları üst üste yığmaya devam ediyorlar çünkü üniversite sporları gerçekten çöktüğünde, bu pisliği temizlemek için ortalıkta olamayacaklarını biliyorlar. Sporla ilgili büyük kararlar veren, yanlış yayın yapan başka bir akademisyen ve siyasetçi olacak.
En iyi kolej futbol programları kaçınılmaz olarak bölündüğünde Stanford ve Cal o gemide olmayacak. Sadece bunu bilmelerini umabiliriz. Burada yaptıkları tek şey kendilerini Duke, Virginia, Boston College, Wake Forest ve bu kesintiyi yapmayacak ancak gelecekte bir araya gelme konusunda kabul edilebilir bir üne sahip diğerleriyle aynı hizada olacak şekilde konumlandırmaktı.
Pac-12 resmen öldü. Görünüşe göre Kunduzlar ve Cougars’ın Büyük 12’den bir cankurtaran halatına ihtiyacı var, yoksa Dağ Batı’ya gidecekler. Bu aslında gerçekten üzücü ve son derece adaletsiz, ancak aralarında Stanford ve Cal’ın da bulunduğu daha güncel “güçlü” okullar için yaklaşmakta olan bir duygu.
ACC, genişlemeyi tercih ederek Pac-12’nin kaderinden kaçınmak için yapması gerekeni yaptı ve USC ve UCLA Big Ten’e doğru harekete geçtiğinde bunun bedelini çok ağır ödedi. ACC’nin Florida Eyaleti ve Clemson gibi hiçbir zaman bütünleşemeyeceği mutsuz üyeleri var. Eninde sonunda ayrılışları gerçekleşecek, ancak artık ACC’nin sayıca (ve kıyıda!) gücü var ve ikinci düzey bir futbol ligi olarak bir miktar kapasiteyle yaşamaya devam edecek.
Stanford savunma oyuncusu Jaxson Moi, Kasım 2022’deki bir maçta Jaydn Ott’a koşarak California’ya karşı mücadele ediyor.
(Godofredo A. Vásquez / Associated Press)
ACC komiseri Jim Phillips’in George Kliavkoff’un izinden gitmediği için hakkını verin. Phillips birkaç okulu çılgına çevireceğini biliyordu ama onları kaybetme korkusuyla hareket etmedi. Liginin varlığını uzun vadede korudu; 1 numaralı işi.
Stanford ve Cal başka seçeneklerinin olmadığını iddia edecekler ama ben o kadar ileri gitmeyeceğim. Özellikle Stanford, “öğrenci-sporcu” deneyiminin nasıl olması gerektiğinin amblemi olarak, bir düşünce lideri olarak öne çıkıp, artık yeter diyebilirdi. Kardinalin kalabalığı takip etmesine gerek yoktu ve kendi davul seslerine göre yürümeleriyle tanınan öğrencileri ve mezunları muhtemelen bunu takdir ederdi.
Ancak Stanford’un koyun zihniyetine şaşırmamalıyız. Son birkaç haftadır ACC genişlemeyi tartışırken, Stanford’un 11 Olimpik spor programını kapatmaya çalıştığı salgını düşünmeden edemedim.
Okul yönetimi o zaman artık bütçesinin olmadığını söyledi. Önerilen bir dava ve kamuoyunun yoğun tepkisi nedeniyle Stanford sporu yeniden başlattı, ancak mesaj kaldı. Para kazandırmayan her spor futbolun insafına terk edilebilirdi, hatta “Çiftlik”te bile.
İlginç. Stanford üç yıl önce erkeklerin voleybolunu ve yelken sporunu finanse edemiyordu ama şimdi yıllık gelirdeki büyük düşüşe ve müstehcen seyahat masraflarına katlanabiliyor mu?
Elbette uzun vadeli bir oyun. Bunu hepimiz görebiliriz. Yapılması kolay bir çağrıydı.
Ancak üniversite sporlarının geleceği doğru bir şekilde şekillendirmesi için, bir noktada sorumlu birinin bazı zor kararlar alması gerekecek.
Bu çılgın, dengesiz 2023 yazının ortasında bu Stanford ya da ACC olmayacaktı.